Tıpkı bir çağlayan gibi
Öyle yüksekten ve kontrolsüz akıyor ki
Etrafa dağılanlar ve çarpanlarla canım acıyor
Her kıvrımda bir parçam yitiyor
Ne önüne geçip durdurabilmem mümkün
Ne geride kalanları toparlayabilmem
Ne de akışı yavaşlatabilmem
Sadece ama sadece seyredebiliyorum, olacakları
kontrol edemeden bakıyorum ve korkuyorum
Ne zaman çağlayan sakinleşip durgun durgun akacak
Ne zaman yolunu bulacak ya da ben onu istediğim yöne döndüreceğim bilmiyorum
Kontrolü bende olmayan,beni korkutan,umudumu çalan bu hayata veda etmek lazım
ama vedalar da çok zor , yeniden başlamak da.................
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder